Józef Lament

Pierwszy raz nagrywałem go w 1982 roku razem z Izydorem Mroziewiczem i Józefem Płaskocińskim na bębenku.

Ale opowiem historię innych nagrań, w 1987 roku. Ten znakomity skrzypek całe swoje życie muzyczne rywalizował z mieszkającym w pobliżu skrzypkiem Janem Rogolińskim (ur. 1907). Szykując nagrania, zaproponowałem Lamentowi, żeby Rogoliński mu przybębnił (a robił to dobrze). Z pozoru Lament zgodził się, ale kiedy w umówionym terminie przyjechałem, zwiał z krową w łąki. Na mój widok przykucnął w bruździe, żebym go nie znalazł. Udałem, że już odchodzę, a potem szybko zawróciłem i nie zdążył ukryć się ponownie.

Józefa Lamenta już na nagraniach nie krył satysfakcji, że Rogoliński nie mógł nastroić skrzypiec, a na prośbę o pomoc odpowiedział: „Ty jesteś starszy muzykant ode mnie, sam se nastrój”.
Potem nastąpiło „zawieszenie broni”. Dwaj starzy mistrzowie grali, bębniąc sobie wzajemnie. Dzięki wspólnemu muzykowaniu zapomnieli o wieloletnich waśniach i konkurowaniu. Grali naprawdę wspaniale! Kiedy odwoziliśmy Lamenta po nagraniach do domu, znowu zaczął się pieklić i całą złość skupił na Bogu ducha winnej żonie Rogulskiego „że nawet herbaty nie podała, że chętnie by wychlała całe wino”. Ale udobruchał się, poprosił, żebyśmy go zawieźli na cmentarz, gdzie leży jego żona i on też ma przygotowany przy niej grób. Było letnie popołudnie, gdzieś daleko zbierało się na burzę, pan Józef stał przy grobie i spokojnie, łagodnie mówił, że tu mu przy żonie będzie dobrze, bo jest suchy piasek, dużo sosen i ładny widok. Poczułem, jak coś ściska mnie w gardle.

Fotografie archiwalne: Archiwum Muzyki Wiejskiej