Tadeusz Jedynak
Tadeusz Jedynak – dziś znany i utytułowany wszelkimi możliwymi nagrodami artysta, wyznacza klasę muzyki wiejskiej. Należy do wielkiej piątki skrzypków – uczniów mistrza Jana Bogusza z Kamiennej Woli. To oni: Tadeusz Jedynak, Piotr Gaca, Józef Papis, Józef Zaraś, Stanisław Zieja – ich muzyka zainteresowała młode pokolenie.
Granie na wsi było dla Jedynaka jedynie kawalerskim epizodem. Zaraz po II wojnie pojechał do pracy do miasta i całkowicie porzucił granie. Ale muzyka Bogusza musiała gdzieś się w nim tlić. Natknąłem się na Tadeusza Jedynaka przypadkowo w czasie badań terenowych w 1980 roku. We wsi nikt już nie pamiętał, że gra na skrzypcach. Mimo tak długiej przerwy – ponad 30 lat! – zagrał fantastycznie, widać było, że to mistrz. Tadeusz Jedynak powrócił do gry oczywiście już na folklorach. Bębnił mu Józef Kądziela. Zaczęli przyjeżdżać do niego młodzi skrzypkowie z miasta na naukę. I co ważne – doczekał się następców.
Fotografie archiwalne: Archiwum Muzyki Wiejskiej
Biogram
Tadeusz Jedynak 1923-2020 / Radomskie
Skrzypek kajocki, urodził się w gminie Rusinów, od 1941 roku uczeń legendarnego Jana Bogusza. W tym czasie Bogusz sam jeszcze uczył się u Andrzeja Kędzierskiego, ale już wtedy był gwiazdą wesel i legendą muzyki kajockiej. Jedynak grywał z Boguszem na weselach i zabawach, wraz z nimi na harmonii grali: Jan Michalski z Klwowa, Stanisław Borowiecki z Łęgonic.
Tadeusz Jedynak w latach 1946 – 1960 mieszkał w Łodzi. Zarzucił wtedy granie. Gdy do muzykowania powrócił, wielokrotnie zdobywał najwyższe nagrody – jest m. in. dwukrotnym laureatem Baszty na Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu Dolnym. Od połowy lat 1990. zaczął występować również na zabawach, potańcówkach Domu Tańca. Najczęściej grywał z bębnistą Józefem Kądzielą.
1983, 2009 – Baszta na OFKiŚL w Kazimierzu Dolnym
1994 – Nagroda im. Oskara Kolberga
2014 – srebrny Medal Gloria Artis – za zasługi dla kultury
Archiwa:
Muzyka Odnaleziona, Archiwum Polskiego Radia RCKL, zbiory prywatne
Publikacje:
2001 – Ostatni wiejscy muzykanci Andrzeja Bieńkowskiego, wyd. Prószyński i S-ka (2012 – drugie wydanie, Wydawnictwo Muzyka Odnaleziona)
Artykuły powiązane:
