Jan Makowski

Makowski należał do czołówki skrzypków rawskich. Mimo odległości zapatrzony był w mistrzów od Rzeczycy, takich jak: Waloska, Meto. Był złakniony gry. Jak przyjeżdżałem do niego biegł do letniej kuchni, gdzie trzymał skrzypce. Udzielał się w miejscowym zespole folklorystycznym. Ale tam nie doceniano jego talentu. Traktowano go jak akompaniatora do dość banalnych śpiewów. Jak przyjeżdżałem, od razu jechaliśmy po jego bębnistę Bolesława Michalskiego. Pamiętam jak w 1987 roku kilka godzin jeździliśmy samochodem po okolicy w poszukiwaniu barabanu, który gdzieś pożyczył. W końcu znaleźliśmy. To były świetne nagrania, zaczynające się od obowiązkowego wina owocowego. Makowski grał mazurki łącząc w długie, wieloczęściowe improwizacje, naprawdę świetne. Potem przyszły nieszczęścia. Rak, z którego się wykaraskał, ale nie mógł mówić, potem wylewy. Gorzka starość. Odwiedzałem go po tym wszystkim i byłem poruszony, jak Jan Makowski walczy z niemożnością i niedowładem. Mam jego nagrania, one po nim zostaną.

Fotografie archiwalne: Archiwum Muzyki Wiejskiej