Walenty Mirecki

Brogowa – kajocka wieś o wielkich tradycjach muzycznych, słynąca z tancerzy i śpiewów. Dla muzykantów to była nie lada próba grać w Brogowej na weselu, gdzie wszystkie kobiety śpiewają i znają co do nuty weselne melodie. Jak ktoś zagrał niezgodnie z kanonem –  zaraz to wyłapali i urągali, a i mogli przepędzić z wesela. Takim strażnikiem pamięci był Walenty Mirecki. Mówił o sobie „Ja to nie byłem najlepszym skrzypkiem, o tak, dla siebie grałem, a czasem na muzykach dla kawalerki, to mi za to dawali wypić kielicha, jajek, ale starodawne melodie to pamiętam…”

Mirecki, wielki jak niedźwiedź o łagodnym usposobieniu. Do końca, kiedy gdzieś szedł w odwiedziny na wieś, brał pod pachę skrzypce. Przepadałem za nim. Jak skończył 80 lat zaczął do mnie mówić Andrzejku. Przypominały mi się czasy dzieciństwa. Pamiętam też poruszające wydarzenie z 1987 roku. Wesele w Brogowej u rodziny Mireckiego. Kapela typu disco polo przestała grać. Wtedy Mirecki wyciągnął skrzypce, a jakaś kobieta wzięła się za bębenek, który też on przyniósł. Pan Walenty zaczął grać mazurki, a wtedy młodzi – rówieśnicy nowożeńców, wstali i na znak protestu wyszli z sali.

We wsi było wielu basistów z którymi Mireckiego nagrywałem. Zapamiętałem Janowieckiego i Pyzika. Miał też znakomitych bębnistów i śpiewaków – braci Sadowskich. Na nagrania przychodziła też często sąsiadka, której Walenty był wujem – znakomita śpiewaczka Krystyna Ciesielska.

Córka Walentego Mireckiego opowiadała, że już pod koniec prawie 100-letniego życia zaczęli go odwiedzać nieżyjący muzykanci z młodości: Tworek, Kędzierski. Mirecki wykłócał się z nimi o to, jak należy grać mazurki i które są dobre do tańca…

Fotografie archiwalne: Archiwum Muzyki Wiejskiej