Anna Koprek

Jadę z U. na imieniny Anny Koprek i Anny Meto. Docieram na miejsce około czwartej po południu. Metów nie ma w domu, sąsiad mówi, że koszą żyto nieopodal. Idę na pole: dwunastoletni syn kosi, a Mety stawiają snopki. Witamy się serdecznie. Pytam ich o Kazimierza Meto. Okazuje się, że pasie krowy w pobliżu Koprków, od półtora roku jest już na rencie. Umawiam się z Józefem Meto, że pójdę najpierw do babci Koprkowej, a w tym czasie oni skończą pracę.
Jadę pełną dołów i kałuż drogą, już z daleka widzę Kazia Metę, który początkowo przygląda się nieufnie jadącej „taksówce”, ale rozpromienia się, widząc mnie. Chętnie wybierze się ze mną do Koprków, bo jak mówi, już „przepolował krowy”. Podobno u Koprków są letnicy.
Zajeżdżamy do ich domu, położonego jak w bajce pod lasem (znowu widzę ten sam niepokój; nadjeżdżający samochód kojarzy się na wsi z urzędnikiem państwowym, a to nigdy nie wróży nic dobrego).
Anna Koprek wychodzi z domu wsparta na kuli. Mówi, że nie będzie już chyba w stanie śpiewać. Spędziła pięć miesięcy w szpitalu po złamaniu nogi w biodrze (ma 80 lat), podobno przez ten czas mąż „całkiem zbiedniał”. Dziś rano na imieniny dał jej kwiatek, mówiąc: „żebyś była taka ładna jak ten kwiat”. Przychodzi mąż, który pasł krowy w pobliżu, ale on już mnie nie poznaje – prosi, żebym mu zrobił zdjęcie z krowami. Solenizantka zaprasza nas na poczęstunek. Robi wymówki Mecie, że tak rzadko do niej zagląda. Kazio tłumaczy się parokrotnie, że nie chciał „doprowadzać jej do kosztów” (Koprkowie są bardzo biedni) swoimi wizytami. Babcia Koprkowa mówi w końcu, że jak by były skrzypce, to może by i zaśpiewała. Wsiadamy z Kaziem do samochodu i migiem przywozimy skrzypce i bębenek. Meto zaczyna grać, Koprkowa rozśpiewuje się powoli, atmosfera jest cudowna, tylko ona potrafi taką stworzyć, po chwili śpiewa już naprawdę wspaniale (filmuję to).

Zeszyty etnograficzne, 26 lipca 1985

Z samego rana jedziemy na imieniny Anny Koprek i Anny Meto. Na przepięknym podwórku pod lipą stoją dwa zestawione stoły, za nimi goście. Anna i Feliks Koprkowie siedzą u rogu stołu, nie widzieliśmy się rok. Pani Ania bardzo się postarzała, chorowała poważnie, niedawno zatruła się lekami i ledwo się z tego wykaraskała. Jej mąż Feliks jest prawie całkowicie głuchy. Witamy się bardzo wzruszeni, bardzo się o nich martwiłem, pisałem wielokrotnie, ale pani Ania mówi, że listy do niej nie dotarły.
Ciekawe, że ta ogólnie lubiana śpiewaczka miała dwoje dzieci na wychowaniu, chłopca i dziewczynkę (sama dzieci nie miała) i ci wychowankowie nigdy się u niej nie pojawiają, nawet na imieniny. Co się stało pomiędzy tą mądrą i dobrą kobietą a tymi dziećmi? Pani Koprkowa mówi o mnie, że pamiętam o niej bardziej niż rodzina. Odjeżdżając, widzę między sztachetami płotu siedzącą, maleńką panią Koprkową. Serce mi się ściska, czy się jeszcze spotkamy.

Zeszyty etnograficzne, 28 lipca 1991