Jan Ciarkowski

Jana Ciarkowskiego poznałem jeszcze w 1980 roku. Prosiłem go, żeby zgodził się na nagrania, ale odmówił kategorycznie. Ponawiałem wielokrotnie moje prośby, lecz pan Jan zawsze stanowczo odmawiał. Sąsiedzi mówili mi, że nie chce, żeby ktoś „przejął jego oberki”. Sam mówił, że ma tremę wobec mikrofonu i nie może grać.

Kilka lat wcześniej zmarła jego żona. Samotność dokuczała mu coraz bardziej i znów sięgnął po skrzypce. Próbowałem dowiedzieć się przez rodzinę, czy może zgodzi się na nagrania. W końcu zgodził się w styczniu 1999 roku. Czekałem i starałem się o te nagrania 19 lat!  Dzięki pomocy Leokadii i Stanisława Ciarkowskich,  po 19 latach namów, zgodził się zagrać. To niezapomniane nagrania, w piękny letni dzień 1999 roku. Umówiliśmy się w domu Stanisława. Jan Ciarkowski przyjechał ze skrzypcami na rowerze. Wszyscy byliśmy zdenerwowani baliśmy się, że kapryśny Jan zerwie nagrania – po tylu latach starań. Pamiętam jego ciągłe narzekania przed grą; a to kalafonia zła, a to smyczek się poluźnił, a to skrzypce mają słabe echo – itd. Trwało to długo. Wreszcie zaczął grać, bębnił mu Stanisław. Miałem ciarki na plecach, tak grają mistrzowie. Nagrania wypadły wspaniale, trwały wiele godzin, bo repertuar Ciarkowskiego był niewyczerpalny.

Tak też zaczęła się nasza przyjaźń. Przyjeżdżałem często do samotnego, skłóconego ze wszystkimi pana Jana a on chętnie mi grał, narzekał na starość i obecne czasy, chętnie wspominał wojnę i pracę u bauera w Potworowie. Muzyczna ród Ciarkowskich obok rodu Kędzierskich stanowił o wspaniałości i oryginalności radomskiej muzyki.

Fotografie archiwalne: Archiwum Muzyki Wiejskiej