Stefan Kołaziński

Kiedy miał 15 lat nauczył go grać ojciec – też skrzypek, który ogrywał wesela jeszcze z basami. Od niego Stefan Kołaziński znał tak wiele mazurków. Ale zmieniła się moda i w okolicy pojawiły się harmonie pedałowe (koniec lat 1930.). Po 1945 roku Kołaziński kupił harmonię i usiłował nauczyć się na niej grać, ale mu nie wychodziło. Został przy skrzypcach. Grał po weselach z harmonistą Józefem Bębenkiem. Kiedy podrosła mu córka Wiesława  nauczył ją grać na harmonii pedałowej i tak grali po weselach. Ale to była sensacja! Młoda śliczna dziewczyna jako muzykant weselny. To była obyczajowa rewolucja.
W latach 1980. jego kapela grała w składzie; skrzypce z przystawką elektryczną, harmonia pedałowa, organy elektryczne na których grała wnuczka i perkusja. Śpiewała Wiesława Gromadzka. Kapela Kołazińskich była bardzo popularna na wsi.
Córka Wiesława gra do dziś. Nagradzana na folklorach uczy gry młode pokolenie.

Odwiedzałem i filmowałem pana Stefana Kołazińskiego wielokrotnie. Mieszkał z żoną w przybudówce obok domu syna. Wykorzystywał każdą okazję, żeby wyrwać się z maleńkiego domu i pograć na skrzypcach. Jak tylko wchodziłem do domu, brał skrzypce i mówił „chodźmy, to panu pogram”. Tak jakby się bał, że go żona nie puści. Najczęściej jechaliśmy do córki Wiesławy. Miło było patrzeć jak znakomicie rozumieli się w grze i jaką to im sprawiało przyjemność. Kołaziński mówił „panie, mówią, że dobrzy muzykanci to nie umierają, a ja jestem dobry – no nie? To nie umrę, będę ciągle grał i pana rozweselał”. W czasie nagrań stale dowcipkował, dopowiadał tak śmiesznie, że musiałem się pilnować, bo trudno mi było utrzymać ze śmiechu kamerę. Przepadałem za nim.

Fotografie archiwalne: Archiwum Muzyki Wiejskiej